Διατροφή Ενήλικου Τέκνου

Το άρθρο 33(2) του περί Σχέσεων Γονέων και Τέκνων Νόμου (216/1990) καλύπτει το θέμα της διατροφής των ενήλικων τέκνων.

Ως ενήλικο τέκνο θεωρείται το πρόσωπο που έχει συμπληρώσει το δέκατο όγδοο έτος της ηλικίας του.

Η υποχρέωση διατροφής ενήλικου τέκνου, βαρύνει και τους δύο γονείς από κοινού, όπως ακριβώς συμβαίνει και με την υποχρέωση διατροφής ανήλικου τέκνου, κατ’ αναλογία πάντα με τις δυνάμεις του καθενός από τους γονείς.

Η εξέχουσα διαφορά μεταξύ της υποχρέωσης διατροφής ανήλικου και ενήλικου τέκνου, είναι ότι για την συνέχιση της υποχρέωσης διατροφή του τέκνου μετά την ενηλικίωση του, είναι αναγκαία η έκδοση σχετικής απόφασης του Οικογενειακού Δικαστηρίου, νοουμένου ότι συντρέχουν οι προϋποθέσεις που θέτει ο νόμος.

Δηλαδή, ενώ ο νόμος εναποθέτει σχετική υποχρέωση στου γονείς, αυτή η υποχρέωση δεν αρχίζει πριν την καταχώριση αίτησης στο Οικογενειακό Δικαστήριο και την έκδοση σχετικής απόφασης, ως προς τούτο. Αφού, τόσο η υποχρέωση, όσο και η ρύθμιση της διατροφής, μπορούν να κανονιστούν μόνο με την έκδοση απόφασης του Οικογενειακού Δικαστηρίου (βλέπε Τιτσινίδης ν. Τιτσινίδης (1994)  1 ΑΑΔ 385 και Βουνού ν. Βουνού (1998) 1 ΑΑΔ 490).

Επιπρόσθετα της ανάγκης για έκδοση απόφασης, θα πρέπει να καταδειχτούν στο Δικαστήριο ειδικές περιστάσεις που να επιβάλλουν την ανάγκη έκδοσης τέτοιου διατάγματος. Ο νόμος όρισε ως τέτοιες ειδικές περιστάσεις την ανικανότητα και/ή αναπηρία του ενήλικου τέκνου, την υπηρεσία θητείας στην Εθνική Φρουρά, την φοίτηση του σε εκπαιδευτικό ίδρυμα και/ή επαγγελματική σχολή.

Είναι ξεκάθαρο ότι το πνεύμα και η πρόθεση του νόμου ήταν να διατηρήσει την υποχρέωση των γονέων για διατροφή των ενήλικων πλέον τέκνων, ενόσω τα τέκνα αδυνατούν να εργαστούν είτε λόγω κάποιας ασθένειας ή αναπηρίας, είτε λόγω σπουδών.

Σημαντικό γεγονός που το Δικαστήριο θα λάβει υπόψη του για την έκδοση ή μη τέτοιου διατάγματος, αλλά και για το ποσό της διατροφής, είναι όπως και στην περίπτωση ανήλικων τέκνων η δυνατότητα του γονέα να συνεισφέρει στην διατροφή.

Αν το ποσό που προκύπτει από την αφαίρεση των υποχρεώσεων του γονέα είναι τέτοιο που δεν θα αρκεί για την δική του διατροφή και αυτοσυντήρηση, τότε το Δικαστήριο δεν θα εκδώσει το διάταγμα διατροφής. Τούτο αναγνωρίζεται στο Ελληνικό Οικογενειακό Δίκαιο ως ένσταση διακινδύνευσης ίδιας διατροφής, δηλαδή αν με την έκδοση διατάγματος διατροφής, θα επέλθει ως άμεση συνέπεια η διακινδύνευση της διατροφής του ίδιου του γονέα, αλλά όχι η πλήρης απορία του. (βλέπε Ανδρέας Χατζιήκος ν. Μαρία Χριστοδούλου (2011) 1 ΑΑΔ 205).

Ένα άλλο γεγονός που θα εξετάσει το δικαστήριο είναι αν η επιλογή των σπουδών του τέκνου ανταποκρίνεται στην οικονομική ικανότητα των γονέων του. Ιδιαίτερη σημασία δίνεται στις εν γένει κλίσεις και ικανότητες του ενήλικου τέκνου, για να διαπιστωθεί εάν η κατεύθυνση που διάλεξε το τέκνο, θα συνιστούσε κατάχρηση του δικαιώματος για διατροφή, λαμβάνοντας υπόψη τις ικανότητες του και την ελπίδα μελλοντικής επαγγελματικής απασχόλησης στον κλάδο που επέλεξε. Παρόλο που το τέκνο θα πρέπει να επιλέγει μόνο του την κατεύθυνση που θα ακολουθήσει, το δικαστήριο θα συνυπολογίσει τις επιδόσεις του τέκνου, αν συμβουλεύτηκε προηγουμένως τον γονέα από το οποίο ζητά διατροφή, αν είχε καλές σχέσης με τον γονέα ή έπαψε να έχει επαφές μαζί του και αν το τέκνο είχε μια αληθινή επιθυμία να σπουδάσει την κατεύθυνση που επέλεξε και κατά πόσο το τέκνο προβληματίστηκε για τις δυνατότητες και προοπτικές τις συγκεκριμένης σπουδής, ιδιαίτερα για σπουδές στο εξωτερικό, οι οποίες θα μπορούσαν να λάβουν χώρα και στην Κύπρο (βλέπε Ανδρέας Χατζιήκος ν. Μαρία Χριστοδούλου, (2011) 1 ΑΑΔ 205).

Όπως σχετικά αναφέρθηκε «Είναι δικαίωμα ενός ενηλίκου να κάμνει τις επιλογές που θέλει και να καθορίζει την πορεία του στη ζωή, όσο και αν οποιοσδήποτε άλλος νομίζει πως κάμνει λάθος ή πως είναι παράλογος. Αρχίζουν όμως να συνυπολογίζονται τα στοιχεία κάτω από το φακό της λογικής όταν ο ενήλικος θέλει να πληρωθεί από άλλον, έστω από τον πατέρα του, ο λογαριασμός. Ιδιαίτερα όταν οι οικονομικές δυνατότητες του πατέρα, ενόψει και των άλλων υποχρεώσεών του, είναι περιορισμένες» (βλέπε Βουνού ν. Βουνού (1998) 1 ΑΑΔ 490).

Κλείνοντας, θα πρέπει να αναφερθεί ότι τέτοιες αιτήσεις καταχωρίζεται από το ενήλικο τέκνο, εναντίον του υπόχρεου γονέα, από τον οποίο το τέκνο ζητά την συνεισφορά του στην διατροφή του.

Disclaimer:Το παρών άρθρο περιέχει πληροφορίες μόνο για γενική καθοδήγηση και δεν υποκαθιστά τις επαγγελματικές συμβουλές, τις οποίες πρέπει να ζητάτε πριν προβείτε σε οποιαδήποτε ενέργεια.

Συντάκτης

ΓΕΩΡΓΙΟΣ Κ. ΚΑΖΑΝΤΖΗΣ Δ.Ε.Π.Ε.

ΔΙΚΗΓΟΡΟΙ